آن روز احمد و بروجردى حدود یك ساعت پشت درهاى بسته با هم جلسه داشتند. جلسه آنها كه تمام شد، برادر احمد رو كرد به حاج محمد [بروجردى‏] و گفت: شما این برادر را از ستاد آزاد كنید، حكم انتقالش را هم بزنید، سایر برنامه‏هایش را خودم ردیف مى‏كنم. بعد جلو آمد و با نهایت محبت به ما گفت: برادر سعید، ما طرح یك عملیات بزرگ در غرب را آماده كرده‏ایم. به حول و قوه خدا مى‏خواهیم با استعداد یك تیپ، خودمان را از یك محور به تنگه روكان و كانى‏مانگا، و از محور دیگر، به شهر سید صادق عراق برسانیم... شما هم خودتان را آماده كنید تا ان‏شاءاللَّه برویم و راه كارهاى آنجا را شناسایى كنیم. درست است كه نیرو كم داریم، اما توكل ما به خداست.
حرف‏هایش برایم مثل یك رؤیا بود! مگر مى‏شد باور كرد؟ لشكرهاى ارتش عراق، آبادان را در محاصره گرفته بودند. قصرشیرین، نفت شهر، خرمشهر، بستان، سوسنگرد، هویزه و كلى از مناطق سرزمین ما تحت اشغال عراق بود؛ آن وقت احمد طرح حمله به كانى‏مانگا و سیدصادق عراق را در سر داشت.»
طرح مزبور، نه یك بلند پروازى ایده‏آلیستى و نشأت گرفته از عدم واقع‏بینى نسبت به شرایط جبهه‏ها در آن آغازین ماه‏هاى جنگ، بلكه با عنایت به تجارب رزمى فراوان و هوشمندى نظامى احمد، دقیقاً تبلور احساس تكلیف این سردار رشید، در عمل به قدر مقدور خویش بود؛ ضمن آن كه نباید از یاد برد حوزه استحفاظى سپاه مریوان، صرفاً محدود به حدود 120 كیلومتر از مناطق مرزى غرب كشور بود؛ نه جبهه‏هاى مناطق عملیاتى جنوب. دیگر این كه طرح‏هایى نظیر آنچه احمد مدنظر داشت، صرفاً منحصر به او نمى‏شد. سردار رشید اسلام محمدابراهیم همت نیز كه در آن برهه فرماندهى سپاه پاوه را بر عهده داشت، طرح مشابهى جهت كار در جبهه «نوسود» را در دستور كار خود قرار داده بود. در همین رابطه، شهید همت، دو ماه قبل از آغاز تهاجم ارتش عراق، طى گفت و گویى با خبرنگار مجله پیام انقلاب، در تیرماه 1359 گفته بود:
«... كلید حل مشكلات كلى كردستان، در دست آقاى بنى‏صدر است. همان‏طور كه پاسداران به آقاى بنى‏صدر پیشنهاد كرده‏اند، دولت باید قاطعانه به پاكسازى ادامه دهد و به محض گرفته شدن نوسود، مرز را كامل؛ ببندد. اگر مرز بسته نشود، تا 10 سال دیگر هم مسأله كردستان تمام نخواهد شد.»
در عوض، آقاى بنى‏صدر و همپالگى‏هاى لیبرال او، نه تنها به هشدار مؤكد این سردار هوشمند خطه غرب توجهى نشان ندادند، بلكه از پشت به نیروهاى انقلاب در غرب كشور خنجر زدند.
دوازده سال پس از تهاجم ارتش عراق، بنى‏صدر فرارى، ضمن شركت در جلسه پرسش و پاسخى كه در محل «خانه فرهنگ ملت‏ها» - یكى از صدها شعبه و شاخه به ظاهر فرهنگى آژانس مركزى اطلاعات آمریكا CIA - در شهر برلین آلمان، در پاییز 1371 برگزار گردید، با وقاحتى در خور بزرگترین اندیشمند دوران! صریحاً اعتراف كرد:
«... در سال 1359، این من بودم كه به نیروهاى كُرد ]![، به كومله و دموكرات پیغام دادم كه اسلحه را زمین نگذارند!(19)».
و این «منِ بزرگ»، در سال 59، علاوه بر مسؤولیت ریاست جمهورى، سِمَت جانشینى فرماندهى كل نیروهاى مسلح جمهورى اسلامى را نیز برعهده داشت! حال باید دید نوع برخورد این عاشق سینه‏چاك تجزیه‏طلبان وطن‏فروشى از قماش دموكرات و كومله، با پرچمداران نبرد غریبانه فرزندان انقلاب در جبهه غرب، طى ماه‏هاى نخستین جنگ تحمیلى چگونه بوده است. فرمانده وقت قرارگاه عملیاتى غرب ارتش جمهورى اسلامى، امیر سپهبد شهید على صیاد شیرازى، از تلاش بنى‏صدر و اطرافیان او براى انحلال قرارگاه غرب روایت مى‏كند:
«... نامه آمده بود كه فرمانده قرارگاه غرب؛ صیاد شیرازى و رییس ستادش در جلسه با بنى‏صدر و مشاورین او شركت كنند. ما با تركیب جالبى شركت كردیم. به جاى بنده و رییس ستادمان سرهنگ جانباز خرسندى، پنج - شش نفر به جلسه آمدیم. در این تركیب، همه با هم بودیم. شهید محمد بروجردى بود، شهید ناصر كاظمى و تعدادى از فرماندهان رده پایین‏تر. وقتى كه نامه آمد، بچه‏ها گفتند: ما هم به این جلسه مى‏آییم. گوش تا گوش، دور یك میز بزرگ، مشاورین بنى‏صدر و خودش نشستند. این صحنه هیچ‏وقت از یادم نمى‏رود. شروع كردند به بدگویى. تك تك گزارش دادند...
بنى‏صدر به یكى از مشاورین خودش اشاره كرد و گفت: در ستاد صیاد چه دیده‏اى؟ او گفت: ما ستادى ندیدیم. چند نفر به اسم ستاد، دور هم جمع شده‏اند.
اینها از ستاد زمان طاغوت چیزى در سر داشتند؛ ستاد پرحجمى كه گوش تا گوش بنشینند و همه چیز، بدون بحث، اطاعت شود. در حالى كه ستاد ما، یك ستاد كیفى بود. هر كسى در آنجا به اندازه چند نفر كار مى‏كرد. و همه مخلص و متعهد بودند. هر كس را به ستاد نیاورده بودیم. رییس ستاد ما، ناراحت شد. خواست صحبت كند كه به او گفتم: صحبت نكن، بگذار حرف‏هاى‏شان را بزنند، نوبت ما هم مى‏رسد...
در اینجا، كنترل از دست من در رفت. به بچه سپاهى‏هایى كه با من بودند، نمى‏شد گفت صحبت نكنند. مخصوصاً شهید ناصر كاظمى، تیپى بود كه هیچ مانعى در جلوى خود نمى‏دید. جسارت عجیبى داشت. هم فرماندار پاوه و هم فرمانده سپاه آنجا بود. یك دفعه، با همان لهجه جنوب شهرى گفت: شما چه مى‏گویید؟ بگذارید من براى‏تان بگویم. این حرف‏ها چیست كه مى‏زنید؟ بى‏تقوایى مى‏كنید.
یكى از مشاورین بنى‏صدر گفت: آقاى رییس‏جمهور، اول از صیاد شیرازى بپرسید مگر نگفته بودیم كه فقط خودش و رییس ستادش بیایند. این آقایان كى هستند؟ خودشان را معرفى كنند.
بنى‏صدر هم یك آدمِ گوشى بود. به هر كسى از مشاورینش اگر كمى اعتماد داشت، حرف او را ملاك قرار مى‏داد و بر همان مبنا حرف مى‏زد. گفت: توضیح بدهید اینها چه كسانى هستند كه آورده‏اید؟
من هم برگشتم و گفتم، اولاً این آقایانى كه اینجا هستند: این رییس ستادمان است... براى هر كدام چیزى گفتم. گفتم همه از مشاورین و از همكاران نزدیك من هستند و هر وقت عذر بنده را از جلسه خواستید، این آقایان هم مى‏روند.
بنى‏صدر دید خیلى محكم صحبت كردم. گفت: اشكال ندارد، صحبت‏تان را ادامه بدهید. آنها حرف‏هایشان را زده بودند و حالا نوبت ما بود. سرهنگ خرسندى، خیلى حساب شده و از روى موازین فنى و تخصصى ثابت كرد كه ستاد ما، ستاد كیفى است و از افراد انقلابى تشكیل شده و كارش را انجام مى‏دهد. شبانه‏روزى هم هست. شهید ناصر كاظمى هم حرفش را زد. او فردى بود كه كسى نمى‏توانست جلویش را بگیرد. خیلى جالب حرفش را زد. بعد هر كدام از بچه‏ها: شهید محمد بروجردى، برادر امینى و... در دفاع صحبت كردند. سپس بنى‏صدر گفت: ببینیم خود آقاى صیاد شیرازى چه مى‏گوید.
دلم از این جلسه خون بود. دلم غم گرفته بود، از این تركیبى كه داشتند و حرف‏هایى كه مى‏زدند. اصلاً بعضى مواقع، آدم دفاع هم نمى‏تواند بكند، آن‏قدر كه مسأله روشن و واضح است و مى‏بیند طرف مقابلش، پرت و منحرف است كه مى‏بُرَد.
آنجا بود كه من از این آدم بریدم. واقعاً از او بریدم. و بر مبناى همان چه كه در قلبم بود، این جمله تاریخى را گفتم كه بعدها در میان مسؤولین صدا كرد.
اول دعاى فَرَجِ امام زمان(عج) را خواندم. بعد گفتم: آقاى رییس جمهور، عذر مى‏خواهم كه این صحبت را مى‏كنم. در جلسه‏اى به این اهمیت كه براى امنیت جمهورى اسلامى تشكیل مى‏شود و در آن یك بسم‏اللَّه گفته نشود، یك آیه قرآن تلاوت نشود، من آنقدر این جلسه را آلوده و ناپاك مى‏بینم كه فكر مى‏كنم تمام وجودم آلوده شده است...
مطمئن هستم جمله‏هایى را كه گفتم خیلى از این بهتر بود. بنى‏صدر از قیافه و چهره‏ام، همانى را كه مى‏گفتم، مى‏دید. غیر از آن نبود. و خودش باعث شده بود كه پرده‏ها دریده شوند و من با رییس‏جمهور مملكت این گونه حرف بزنم، نه این كه چنین نیتى داشته باشم كه به رییس‏جمهور توهین كنم. بنى‏صدر چیزى نگفت. هیچ صحبتى نكرد. بعد گفتم: ... نكته‏اى را كه مى‏خواهم بگویم این است كه ما داریم در آنجا مى‏جنگیم. قبلاً هیچ‏كس نمى‏جنگید. حالا ما براى جنگیدن، شهید و تلفات مى‏دهیم. اگر بخواهیم نجنگیم، باید در پادگان باشیم. مثل قبل در محاصره باشیم. ما آمدیم در غرب باب جنگیدن را باز كردیم. از آنهایى نبودیم كه برویم توى قرارگاه بنشینیم و عملیات را هدایت كنیم. من خودم تفنگ به دست هستم. لباسم هم لباس چریكى است. به اسم، سرهنگ هستم، ولى دارم مى‏جنگم.
بنابراین، دادن تلفات و ضایعات، یكى به خاطر بى‏تجربگى است؛ چون كه هنوز در اول جنگ و نبرد هستیم. یكى هم ناشى از شدت توطئه دشمن است. ولى به لطف خدا ایستاده‏ایم، توقف نكردیم و نترسیدیم... ولى به شما آمار غلط مى‏دهند. دیگر این كه،یادم هست كه از شما تقاضاى هزار قبضه تفنگ كردم. رزمنده دارم كه بجنگند، ولى تفنگ ندارم كه به آنها بدهم. از نیروهاى عشایرى منطقه، براى جنگیدن پیش ما آمده بودند. شما هنوز لُجستیك ما را تأمین نكرده‏اید، آن وقت از ما انتظار دیگرى دارید!
این جزو برگ‏هاى سیاه زندگى آدم‏هاى بى‏لیاقت است كه در انقلاب، خودشان را به حاكمیت مملكت مى‏چسبانند. این برگ‏هاى سیاه هم باقى مى‏مانند. اصلاً بنى‏صدر، معنى لجستیك را، نمى‏دانست.
یعنى جلوى همه اقرار كرد و گفت: من تازه فهمیدم لُجستیك یعنى چه. بعد از صحبت‏هایى كه من كردم، دیگر هیچ‏كس بالاى آن صحبتى نكرد. جلسه حدود چهار ساعت طول كشید... من از لحاظ مسؤولیت و نقش در عملیات و جبهه، به طرف سقوط ظاهرى مى‏رفتم. چیزى هم طول نكشید. بنى‏صدر هیچ موقع مستقیماً تصمیم نمى‏گرفت. یك عده از مشاورین دستور را صادر كردند. وقتى آمدم، دیدم كه زمزمه‏اى است، مبنى بر این كه فرماندهى قرارگاه غرب را بگیرند و بدهند به سرهنگ معدوم هوشنگ عطاریان همشهرى بنى‏صدر. البته مى‏گویند: عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد.
... نامه آمد كه صیاد شیرازى، فرماندهى قرارگاه غرب را در اختیار سرهنگ عطاریان قرار دهد و خودش به فرماندهى كردستان منصوب مى‏شود. یعنى بروم سنندج. در نتیجه، دو لشكر از سه لشكر ما، گرفته شد. براى‏مان یك لشكر و یك تیپ نیروى مخصوص، یعنى لشكر 28 سنندج و تیپ 23 نوهد مى‏ماند و تعدادى بچه‏هاى سپاه، كه سازمان آنها متغیر بود. البته اصلاً ما آمیخته بودیم. دیگر لزومى نداشت كه در دستور بنویسند، سپاه و ژاندارمرى، با ما بودند.
... مرا در انزوا قرار دادند. بدون این كه از صحنه نبرد معذور كنند، مرا كنار گذاشته بودند. هر كار مى‏كردم و به اینها مى‏گفتم: حاضرم بروم در مریوان و از آن‏جا حمله كنم، نیرو هم از شما نمى‏خواهم؛ مى‏توانیم با نیروهایى كه داریم، به دشمن فشار وارد كنیم، جواب نمى‏دادند. در منطقه مرزى مریوان - پنجوین، شانه درى و دشت حلبچه مى‏خواستیم حمله كنیم تا دشمن مجبور شود نیروهایش را كنار بكشد. هر كار كردم، قبول نكردند.»
سردار شهید محمدابراهیم همت نیز، در بخشى از خاطرات خود، در مورد ماه‏هاى نخستین تهاجم ارتش بعث عراق و كارشكنى‏هاى بنى‏صدر در امر گشودن جبهه كردستان علیه دشمن متجاوز، گفته است:
«... ما پیش بنى‏صدر رفتیم و عنوان كردیم كه از طریق نوسود مى‏توانیم خیلى خوب روى مواضع عراق كار كنیم. استان سلیمانیه عراق، شهرهاى نزدیكى به نوسود دارد. فقط مشكل ما كمبود نیروست. او مى‏گفت: من حتى یك نفر نیرو هم به منطقه شما نمى‏دهم! ما باید نیروهاى‏مان را در جنوب به كار بگیریم.
هر چه به او اصرار كردیم، كمترین كمكى به ما نكرد!»
بنى‏صدر بى‏آبرو، دقیقاً نظیر همین كارشكنى عوام‏فریبانه و خیانت موجه را در جهت به بن‏بست كشاندن طرح عملیاتى احمد اعمال كرد. بهتر است رشته كلام را به خود احمد واگذاریم:
«... ما به همه جا متوسل شدیم كه آقا! حالا كه عراق از محور كردستان عراق خاطر جمع است، ما باید از همین منطقه ضربه بزنیم و دشمن را بكشانیم به این طرف و نگذاریم ارتش عراق در جنوب هر كار مى‏خواهد بكند. این یك امر طبیعى است كه در مقابل نیروهاى زرهى عراق، ما قواى زرهى نداریم و در مقابل زرهى او در سطح صفر هستیم.
با آن كه بنى‏صدر و عوامل او مثلاً معتقد به جنگ كلاسیك بودند، با این حال موضوعى به این وضوح و روشنى را نمى‏فهمیدند و هى شعار مى‏دادند، جنگ تانك با تانك، جنگ كلاسیك و جنگ فلان!... اصلاً این موضوع در مخیله بنى‏صدر هم نمى‏گنجید. حتى من خودم رفتم و مفصل به بنى‏صدر قضیه را توضیح دادم و گفتم: آقا! در مرز كردستان باید به این شكل به عراق ضربه زد. ایشان گفت: مسأله ما جنوب است و دیگر بحث نكنید! ما هم صحبتى نكردیم و برگشتیم.»
سپهسالار لیبرالیزم كه از فرط تفرعن و خودبزرگ‏بینى امر بر او چندان مشتبه شده بود كه مى‏پنداشت یك تنه واجد نبوغ مغزهاى نظامى بزرگ دنیا از قبیل كلاوز ویتز، بناپارت و... و امثالهم است، جسارت غیرقابل اغماض فرمانده سپاه مریوان را؛ كه پرده از بى‏سوادى نظامى و فقر دانش جنگى وى برداشته بود با مجازات سختى تلافى كرد. بنى‏صدر در سمت فرماندهى نیروهاى مسلح، طى دستور كتبى شداد و غلاظى فرمان داد كه از اعزام نیرو به جبهه‏هاى كردستان، به خصوص مناطقى همچون مریوان اكیداً جلوگیرى شود. در پى صدور این فرمان خائنانه، احمد مجبور شد براى مقابله با مشكل كمبود نیرو و حفظ عناصر موجود در جبهه مریوان، به شیوه‏هایى متفاوت - از سختگیرى در اعطاى مرخصى استحقاقى به نیروها گرفته تا برخوردهاى اقناعى برادرانه - متوسل شود. براى تبیین بهتر مطلب بیراه ندیدیم كه دو خاطره از دو تن از نیروهاى سپاه مریوان را در اینجا نقل كنیم:
«... براى درخواست مرخصى رفتم سراغ برادر احمد. تا اسم مرخصى را آوردم، گفت: حالا چه وقت مرخصى رفتن است؟ گفتم: مى‏خواهم بروم ازدواج كنم، بعد برمى‏گردم. ایشان وقتى دید پاى امر خیر در میان است، كوتاه آمد و گفت: خُب، ان‏شاءاللَّه مبارك باشد. حالا چند روز مرخصى لازم دارى؟ بعد از یك تخمین سرانگشتى گفتم: 20 روز. آقا! خیلى قاطع گفت، نه! پنج روز! پنج روز كافى است.
گفتم: برادر احمد! مى‏خواهم ازدواج كنم. شوخى نیست. فقط پنج روز طول مى‏كشد از مریوان بروم كرمان و برگردم. گفت: برادر جان! این دیگر مشكل توست. من با این حرف‏ها كارى ندارم. همان كه گفتم! پنج روز مرخصى به تو مى‏دهم، والسلام.
القصه، ناچار همین پنج روز مرخصى را گرفتیم و رفتیم دنبال امر خیر.»
و اما خاطره دوم كه نمونه‏اى است درخشان از رفتار پدرانه و منطقى احمد نسبت به رزم‏آوران تحت امر، خصوصاً بسیجیان كم سن و سال:
«... مدت مأموریت ما در مریوان رو به اتمام بود و كم‏كم داشتیم آماده مراجعت به تهران مى‏شدیم. از آن طرف، برادر ناهیدى و مسؤولان واحد ادوات رفتند به برادر احمد گفتند: این چند نفرى كه توى واحد ادوات كار كرده‏اند و آموزش خمپاره‏انداز دیده‏اند، مى‏خواهند تسویه كنند و بروند تهران. شما یك صحبتى با اینها بكنید، بلكه نروند و كار واحد ادوات سپاه مریوان لنگ نشود.
... پاى قبضه خمپاره‏انداز روسى بودیم كه دیدیم ماشین برادر احمد آمده رد بشود. ما هم داشتیم جعبه‏هاى مهمات را باز مى‏كردیم. ایشان از ماشین پیاده شد، آمد با ما احوال‏پرسى كرد. بعد رو كرد به من و گفت: برادر برقى! شنیده‏ام مى‏خواهى بروى؟ گفتم: بله. گفت: تو خجالت نمى‏كشى؟ گفتم: چطور برادر احمد؟ خُب، مأموریت ما تمام شده. ما بسیجى سه ماهه آمده بودیم، حالا هم باید برگردیم سر زندگى‏مان.
احمد دست انداخت، شانه مرا گرفت و فشار داد و گفت: برادر جان! تو ظرف این مدت لااقل هزار گلوله خمپاره زدى. هر گلوله، دانه‏اى این‏قدر تومان قیمت دارد. روى هم حساب كنیم، تو از بیت‏المال این قدر خرج كرده‏اى. از این هزار تا گلوله، نهصد تاى آنها را به هدف نزدى. این‏قدر چپ و راست هدف زدى، تا فوت و فن كار را یاد گرفتى. حالا، تا یكى بیاید و بشود مثل تو، باید هزار گلوله خمپاره را حیف كند. روى این اصل، براى حفظ بیت‏المال هم كه شده، برادر جان! تو باید در جبهه بمانى!
ما كه اصلاً از فرمانده دلاورى مثل برادر احمد توقع یك چنین برخورد برادرانه و گرمى را نداشتیم، پاك خاطرخواه مرام ایشان شدیم. گفتم: برادر احمد، شما اجازه ما را از آموزش و پرورش ساوه بگیرید، ما در خدمت‏تان هستیم. او هم به شهید دستواره دستور داد از پرسنلى سپاه مریوان نامه زدند و... خلاصه، عشق به معرفت و بزرگوارى برادر احمد، ما را در منطقه پاگیر كرد.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: